Gönlümün Küçük Kızı Şiiri - Ehed Aymaz

Kulaklarımda sesin; hâlâ “hoşça kal” diyor
Ayın duvarlarına güneşi hapsediyor
Benim bu gökyüzümün, sensin şimal yıldızı
Menzilim, yönüm sensin; gönlümün küçük kızı

Usul usul yanmakta düşlerimdeki volkan
Külleri savrulmakta düşündükçe anbean
Zira son gülüşünle yer etti canda firak
İhtişam-ı aşkıma göğsümün içinde bak

Ahenkle raks ediyor elveda terennümü
Adeta resmediyor simsiyah bir ölümü
Kaşlarını çatınca başlıyor sürgün yine
Bir yarasa tünüyor şehrimin üzerine

Yaralı ve yorgunum, hem güzelliğin kadar
Kalbimin başkentinde isminin izleri var
Ey bin yıllık mabedim sana çıktı her sokak
Gözlerinde tutsağım baştanbaşa kıskıvrak

Bu yüzden sensiz seni yaşamak hayli zordu
Bu yüzden seni sensiz yaşamak hayli yordu
Ve bu yüzden feryadım nice çağlar aşıyor
Ve bu yüzdendir adım, senden izler taşıyor

En kadim sevdaların seyre durduğu sensin
Ömür denen şu mefhum yollarında tükensin
Zaten ancak bûsenle çiçeklenir mevsimler
Begonviller kokunla süslenir birer birer

Mademki hoşça kaldır payıma düşen infaz
Başkasına yâr etme kabrimi elinle kaz
Zira mahşere denktir içerimdeki sızı
Sensizken çok yalnızım gönlümün küçük kızı

Ehed Aymaz