Gönlümün kıblesi Şiiri - Behçet Gülenay

yâr dalında kalbi kanayan bülbülüm
aklımda o devrik düşünceler
şair kalbim sımsıcak nara düşer
gel otur aşkın iftar sofrasına
varlığını varlığıma kat
yan yana uzanan iki ünlem gibi
sen bana en büyük armağansın
iki rekâtlık aşk namazına durma vaktidir
öp yaralarımı ömrüm uzasın

sürmeli güneşim, gönül aydınlığım
sen olmasaydın canhıraş gönlüm bu kadar bu tufan diner miydi?
sen olmasaydın bilemeyecektim
nefsin elinden koşarken yırtılan yusuf’un gömleğini
sen olmasaydın keşfetmeden yaşayacaktım duaların izzetini
kuruyacaktı irem
karanlığa kürek çektim yıllarca
kalbimin gürültüsünden geç kaldım
daha en güzel vakitleri sana fısıldamadan
telaşlarla bu kadar çabuk geçeceği aklıma gelmedi
kametini görmesem kıyametim olur

negrican
içimde mecruh kalır hamra gülleri
ölümün kıyısına vuruyor hayat
eğer yeniden yaşamam lütfedilse
hiçbir şey yaşamayı isterdim
gel bahara dönüşsün melal denizlerim
ellerim daha da çirkinleşmeden
yoksa yeryüzü incinir

gönlümün kıblesi, canımın çekirdeği
davudî bir kekeme ile muştular
miraçtan inen turnalar
gözlerime bakma deme
beni gözlerine kapatsana
an olur sen olurum
terazisi kalp olan

negrican
adını koyamadığım yaram
memnu kıyılara sürme gözlerimi
bana kör kalsan ölürüm
ölürsem yaşama
sensiz edemem, üşürüm
üşürsem dişlediğin sonsuzluk elması çürür
oysa ne ümitler devşirdim gözlerinden
gözlerin inşirah
gözlerin gönlümün kıblesi
mahcup lügatlerde bulduğum can sızım
benim dünyam sana kadar

Behçet Gülenay