Gönlümün başkenti diyarbakır

Aşka düşen gönlümün başkentidir diyarbakır
surlarında dalgalanır hasretliğin bayrağı
küskünlüğümün solmayan gülüdür amed
Aşk mevsimine dönmüştür hevsel bahçesiyle

Kaç sokak eskittim bela halimle diyarbakır da
o yine de bir tebessüm bıraktı bana sevgiyle
Dicleye akar sevdam hep gül seyrinde
on gözlüye varınca bir hoş olurum aşk ile

Sanki kavgamın bir yanıdır diyarbakır
Güç olur bana davamda asaletiyle
bakma bana öyle ben kavgacı değilim
sadece diyarbakır vardır hasretiyle yüreğimde

Her nefeste bir cehennem büyür dışar da
Diyarbakır da bir güneş doğar inatla
kavga edesim gelir haksız tarafımla
kardeşliğe çağırır sonra diclenin sesi beni

Ahmet kaya gibi penceresiz kalırım bazen
gençliğimi ararım karakollarda meçhulce
sonra hatırlarım güzellikten yana demişti
terk ederim kurtlar sofrasını aşka gelirim yine

Yılmaz güney gibi prangalar eskitirim bazen
düşerim umutsuzluk aynasına umutlu yanımla
çorak yüreğimde yeşeren bir güldür diyarbakır
zor anlarda bir nefes huzurdur bana diyarbakır