Gönlümün Ateşi Şiiri - Şiir Morfolojide

Her sabah seni ilk gördüğüm yere gider
Beklerdim gönlümün ateşini
Fazla değil bir an gözlerinin gözlerime dokunması kafiydi
Sırma saçlarını da saklardın kimseler görmesin der gibi
Bilmezdin ki o saçlarını görmek için çabalayıp durduğumu
Bütün gün onun hayaliyle yandığımı
Gözlerimi de kırpmaktan sakınırdım o gözlerin bakar da göremezsem diye.

Hatırlar mısın bilmem;
Bir keresinde bir sokak çocuğu görüp kaplamıştı yüzünü mahzun bir ifade
İstemsizce elim hemence cebime gidivermişti
Beş kuruş çıkarıp çocuğun üşüyen minik avuçlarına bırakmıştım.

Nereden bilebilirdim ki o an
Akan bir nehir misali gözlerinde akıp akıp gideceğimi
O eşi olmayan, yangınım gülüşünle beni mükafatlandıracağını

Nereden bilebilirdim ki
O beş kuruşun beni bu kadar mutlu edebileceğini
Ve sen
Nereden bilecektin ki
Sana değil beş kuruş
Kor halde yanan kalbimi verdiğimi.