Gönlümün Aşkı Şiiri - Hüseyin Karahan

GÖNLÜMÜN AŞKI

Kar inmiş dağlara hava soğuk aylardan ocak
Girdin ya kalbime sevgim çağlayan olup akacak
Yaşanmadı ne geçmişte ne de şimdiki hayatta
Böyle bir sevdayı herkes değil sevenler konuşacak

Zülüflerin tel tel olmuş savruluyor rüzgâra karşı
Kahverengi gözlerin gülüyor akıyor mutluluk gözyaşı
Yanımda yoksun arada mesafeler olsa da uzun
Yıllar geçse de ömürden sevmenin olmuyor inan yaşı

Tebessüm edince yüzünde çıkıyor küçük gamzeler
Sen geldin ya hayatıma yeniden açtı solan güller
Belki de âşıklar hep yaşadı geçti hazan mevsimi
Kış günü bahar geldi açtı papatyalar mutlu gönüller

Kırmızı beyaz giyinme güzelliğine nazar değmesin
Sevgimiz büyük olunca engeller bizi neylesin
Yanaklar al olmuş beyaz teninde dudaklar ise mahzun
Harabe olmuş virane gönlüme artık kimse girmesin

Nur dolu yüzünde destan yazıyor kalem gibi kaşlar
Sen yoktun eksikti şimdi tamamlandı bütün taşlar
Açtım kalbimin kapısını girdin güneş gibi içeri
Gelecek sevgiler aşkımız ile belki bu tarihte başlar

Karanlık gecelere sırdaş gündüzlere mecnun oldum
Sevdayı Kaf dağında ararken ben sende buldum
Sevdiceğim gönül parem hüznüm artık son buldu
Sen gitme doğaya güzelliğinden etme mahrum