Gönlümü Sevdim Şiiri - Muzaffer Taşdemir

Görünürde kimse yoktu bahçede.
Bahçede ahşap masalar ve bir hayli sandalye.
Ya kulaklarımı kapatmıştı gürültüleri,
Ya susturmuştu şehri, birkaç odun sesi
Alıp götürdü beni benden bu bahse,
Gönlümü kaptırınca neyin inceleyen sesine.
Bırakıp kendimi aşkın mukadder meltemine.
Gelişimi bitirdi, bir hilkat, dalınca seyrine.
Doymuş bir bebeğe ana göğsü gibiydi, güneş.
‘Seni seviyorum’ diyordu, alıp verdiğim nefes.
Mevcudatla beraber, savruldum maziye,
Gözlerim seyre daldı binler âleme,
Dalışında, gördüğü günlerin fazlası vardı
Belki hayalimde cennetler,
Güzelliklerin seyri geçti gözümden,
Ve bir ‘Sala’ sesiyle, gönlüm Kevseri içti.
“Allah” sedası yankılandı benliğimde.
Neşeyi yaşadı ruhum, her zerresinde.
“Hoş bulduk” diyordu âlem kadar olmuş dilim.
Salınca ayaklarımı, yumunca gözlerimi,
Gönlümün sevdiği yerde, gönlümü sevdim.