Gönlümü Put Sanıpta Kıran

Gönlümde bir mâbed vardı, sessizce semâ ederdi,
Bir aşk vardı, adı sen, gecelerde zikrederdi.
Ben seni bir nur bildim, secdelerle bekledim,
Sen geldin, İbrahim gibi… gönlümü put zannettin.

Taştan değildi o kalp, ne heykeldi ne serap,
İçinde Rahmân yazılı, hakka açan bir kitap.
Bir bakışınla inşa ettin, bir bakışınla yıktın,
Kırdın ama ey sevgili, kırıp da kendin çıktın.

Zannettin ki ben mecazım, nefsinle boyanmışım,
Oysa aşkınla yoğrulmuş, ateşle yananmışım.
Her darbende “la ilahe” yankılandı içimde,
Sen “illa’llah”ı bilmeden bıraktın en derinimde.

Şimdi küllerimle konuşur geceye dönen seher,
Kırılan her parçamdan doğar binbir hikmetli eser.
Sen bir peygamber sandın kendini, hakka çağıran,
Ama aşkın nefsini değil, beni senle sınayan...