Gönlümü Göçmen Kuşlar Götürsün

gökyüzü hüzünlenince
beni rüzgarlara koyun dörtnala sürün bulutların peşinden

sonbaharda ki hercai yapraklar gibi
savrulup gidiyorum uçurumlara
saatler buçuğu gösterirken
gömleği yırtılıyor gecelerimin
gülüşümde zeytin kokusu
barış uzak mı anne

ardıç kuşlarının kursağından geçip
üşüyen yollarda sürükleniyorum
düşüyorum başka zamanlara
sana uzatıyorum ellerimi
kasım yağmurlarına bedel ödüyorum

madem gitmek fiiline çekimlendi ömrüm
gönlümü göçmen kuşlar götürsün
derdimi katar katar vagonlar

şimdi havada kömür kokusu
üşümüş bir kasımpatı akşamı
kıvrım kıvrım uzayan yolları gönlüme çiziyorum
bir vagon geçiyor içimden raylara gölgesi vuran bir çınarın yapraklarına sürte sürte

alıç sarısı bir hüzün döküldükçe susaklardan
sokaklarım demleniyor
sonra ben
bir köy ilkokulunun göç vermiş sıralarına oturup
dudaklarıma bir acı iliştirilip
kirpiklerimi bir ağıta batırıp ağlıyorum

kalbimde istemsiz ağrıyı dağlarken güneş
yorgun bir bağ evinin
sedirine yayılıyorum ince bir örtü gibi
belki kıyısız türküler nakışımdan tanır beni
kararmış bir kızartma tavası gibi kalayım üşürken içimden

haydi şimdi
hüküm giydirin üstüme

oysa bir bilseniz nasıl öpmüştüm
Belkıs’tan geçerken
bir demet hüzün sunan mevsimleri ilk goncasından

Eylül/2014- Antalya
Sıtkı Özkaya