Gönlümü Şiiri - Ahmet Yılmaz 3

Hep aynı yalnızlık, hep aynı sızı
Hapsetmişim bir balkona gönlümü.
Ufukta saklanan akşam yıldızı
Alır benden verir ona gönlümü.

Varabilsem bu sevdanın özüne,
Düşebilsem ilk akşamdan izine,
Bakabilsem doya doya gözüne,
Sunabilsem kana kana gönlümü.

Bir dilim umut o, bir nefes rüzgâr
Hep bende yaşamış, bir ömür kadar
Madem ki sonunda onsuz ölmek var
Feda etsem o sultana gönlümü.

Dizlerinde doya doya ağlasam,
Kollarında oluk oluk çağlasam,
Saçlarına iplik iplik bağlasam
Özlemiyle yana yana gönlümü.

Bu beden de onun bu garip can da
Hizmetkârı olsam iki cihanda
Bir gümüş tepside toprak fincanda
Ellerimle suna suna gönlümü.

Yılmaz’ımı yaşamaktan bezdirir,
Çiledir bu, dertli dertli yazdırır,
Kendi gider, peşi sıra gezdirir
Edirne’den Ardahan’a gönlümü.