Gönlüme Cemre Düştü Şiiri - Kemal Doğanay

Her bahar geldiğinde günüme gün katarım
Sen yanarken güneşte ben gölgemi satarım

Ağaçlar çiçek açar topraklar kavrulurken
Rüzgar denizden eser saçların savrulurken

Ben hep seni düşünür, senden yardım isterim
İnsanlar mal peşinde bu nasıl hayat derim?

Senin güldüğün zaman başımda şimşek çakar
Kalbim yerine sığmaz hararet beni yakar

Karanlık dünyamıza güneş gibi doğarsın
Ay karanlık gecede karanlığı boğarsın

Çile içinde çile yanar durur gözlerim
Kavrulan yüreklere merhem olmaz sözlerim

Bir kapı kulu gibi bekler dururum burda
Kafam darma dağınık gönlüm sorarsan hurda

Baki değil bu dünya gelenler gidecekler
Azrail başucumda her saat beni bekler

DOĞANAY’ım deyince Hak’kın Kapısı üçtü
Bir ilkbahar sabahı gönlüme Cemre düştü!

Kemal DOĞANAY