Gönlüme Şiiri - Miyaser Gülşen

Coşkun sular gibi çağlama gönül
Özünü ateşte dağlama gönül
Bırak düşmanların karalar giysin
Yeter sen karalar bağlama gönül.

Ömrün tükeniyor zalim gurbette
Uykuların gelmez, halâ nöbette
Bir gün güleceksin sen de elbette
Gözyaşına yazık ağlama gönül.

Bir su gibi akıp gitti yılların
Çığ mı düştü geçit vermez yolların
Tek tek kurudu hep açmış dalların
Kışını baharda eğleme gönül.

Unutma her derdi gösteren Hak’tır
Bu fani dünyada dertsiz kul yoktur
Günah dağlar boyu, cezası çoktur
Asi olup isyan eyleme gönül.

Düşmanın çok imiş, şaşarsın böyle!
Her niyazın el aç Mevla’ya söyle
Bir kuru ekmeğe şükürler eyle
Katığım yok diye söyleme gönül.

Bu yol nerden gelip nereye gider? !
Hem uzun hem kısa nerede biter? !
Ömür bir saniye! bir anda yiter.
Aldanıp boş yere aylama gönül.

Koparırlar bir gün sevdiklerinden
Karşılık bekleme övdüklerinden
İbret al kendine gördüklerinden
Kimseyi incitip paylama gönül.

Gülşen’im, tek varım Yüce Mevla’dır
O’ndan gelen her şey elbet evladır.
Şeytanın gururu, işi av’ladır
Sen sen ol tuzağı boylama gönül!

Miyaser GÜLŞEN