Gönlümden Şiiri - Ali Yücel

Doru atların koşturduğu,
Güneşin gölgelere ram olduğu,
Kimsenin görmediği bir diyardayım.
İçimde fevkalade bir duygu,
Az biraz sevda sarhoşluğu,
Kimsenin adını bilmediği,
Adını kimseye diyemediğim.
Mütemadiyen krizlerine yakalandığım,
Müteakiben yorgun düştüğüm,
Sonra kabuğuma çekilip sustuğum,
Aşkına meftun olan yerden yazıyorum.
Gönlümden.

Çiçekler bekleme benim toprağımdan,
Yağmurumdan rahmet umma,
Issız dağ başıyım, buz tutmuş zirvelerim.
Uçuruma meyyal duygularım,
Ve hazan vurmuş bağlarımdan başka,
Verebileceğim bir şey yok sana.
Bahar aldatmacasıdır gülüşlerim,
Mimiklerim bulut karmaşasıdır,
Kırık bir aynanın yansımasıdır ömrüm,
Yaralarım güzden kalmadır.
Baykuş yalnızlığı tadında,
Cennet hülyası sunar düşlerim,
Kanatlarım taşıyamaz seni,
Kamburum engeldir sana doğrulmaya,
Çıkıp gelsemya bir sabah sana.
Gönlümden.

Mahşeri bir galeyana kapıldı aklım,
Seni ayırt edemiyorum hayallerimden.
Çığlık çığlığa susmalar,
Işıkları sönük evde perdeler,
Sigara dumanında gölgeler.
Sokağına açılmayan kapının sahibiyim,
Sana açlığı bir ben bilirim,
Bilirim sana doymamayı,
Kesiyorum ayrılığın damarlarını,
Her cümleyi bir güne sayıyorum,
Geceler kısa, yada gündüzler uzun değil,
Ben uyumuyorum.
Acabalar silsilesi, keşkeler heyulası,
Amalar, lakinler, fakatlar keşmekeşi.
Akıllanmam için delirmem lazım,
Ansızın karşında belirmem lazım,
Seni çekip almam lazım.
Gönlümden.

Kaçmak kurtulmanın en kolay yolu ise,
Ben zor olanı seçiyorum.
Eksildikçe gözlerimden damla damla,
Ben daha da sen oluyorum.
Buhran şafaklarına çay demliyorum,
Tren tren gözlüyorum seni,
Vapur vapur bekliyorum.
Kızıla döndüğünde her gün batımı,
Kuşlar yuvalarına girdiğinde,
Bir çocuk, akşam ezanı telaşıyla eve koştuğunda,
Babalar yorgun düştüğünde,
Anneler kızlarıyla mutfağa girdiğinde,
Ben, seni daha çok özlüyorum.
Sen kıvılcımı atıp gittiğinden beri,
Yangın yeri hayallerim,
Dumanın da boğuluyorum.
Biraz umut, bir avuç dua ve bir nebze hasret ile,
Sana sesleniyorum.
Gönlümden.