Gönlümce Şiiri - Can Barış

Umutsuzluk ektim çorak topraklara
Bir damla su veremedim gönlümce
Ne bir hayal kurabildim
Ne bir iç geçirebildim sessizce
Umutsuzluk ektim çorak topraklara,
Yangınlar yanarken yüreğimde
Delice…

Dünyanın en bahtsız adamıyım ben
Benim en eli kolu bağlı
En yüreği yaralı
En yorgun
En umutsuz
Umutsuzca umutsuzluklar ektim
En çorak topraklara,
Fırtınalar koparken yüreğimde
Gizlice…

Ne sana yetebildim ne kendime
Umutsuzca söylendim kendi kendime
Ne isyan edebildim ağız dolusu
Ne sövebildim
Şu hayasız hayata.
Rüzgar ektim, fırtına biçtim
Göz göre göre tekrarladım
Kendi kendime:
Sadece bir hiçtim.
Umutsuzluk ekerken çorak topraklara,
Yıldırımlar düşüyordu yüreğime
Sessizce…

Yasaklı hayallerin hayalini kurarken
Hisseme hiçlik düştü
Bir düş düşledim düşümde
Yalnız senin bildiğin bir sır oldum
Ve umutsuzluk ektim çorak topraklara,
Düşlerim kalırken yüreğimde
Umutla, gönlümce…