Gönlümle Söyleşi Şiiri - Kazım Üçok

Ey gönül;
Seni ya bir dağ başında ya çölde bulaydım
Saçlarını tutam tutam yolaydım
Al! dertlerini deyip başına çalaydım
Beni el aleme rezil-rüsva eyledin!

Koşturdun hayaller düşler peşinde
Hesaba gelmez işler peşinde
Sonu hicran olan aşklar peşinde
Bir gözleri ahuya hayran eyledin!

Hem karda-boranda hem hardasın
Aşk ateşiyle tutuşup yanan kordasın
Figan eden bülbül gibi ahu-zardasın
Ahuzar eden bülbülü suzan eyledin!

Ey gönül;
Ben herkesi yaren bildim yar saydım
Her ne yaşadıysam onu kâr saydım
Tövbeler içinde tövbekar saydım
Mor-sümbüllü bağımı hazan eyledin!

Ömrümün son deminde bu son fasılda
Hep acı hep hüzün var arkasında
Her sabah her akşam, gecenin ortasında
Perişan halimi seyran eyledin!

Artık inanmıyorum kadere fala
Mavisi yeşili yok tüm renkler kara
Dost değilim bundan sonra aynalara
Beni aynalara düşman eyledin!

Ey gönül;
Ben dünde kalmış yorgun küheylan
Sen göklerde kartalsın
El-aleme rüsva etme beni bırak;
Ömrüm beni yok saysın!

Günden güne yükselir önümde dağlar
Ne dağ dinlerdim eskiden, ne boran ne kar
Geçti o devirler, geçti o çağlar
Beni o dağlara çıkaramazsın!
Ey gönül!..
Beni o dağlara çıkaramazsın!..