Beni hüzünler sokağına hapseden, ey avare gönlüm.
Öksüz gecelerde, ağlak şarkılara yarenlik ettirip süründürdün.
Bir nefes yakınlığında ki sevdama, bir de dertlerle ettin sürgün.
Kahrına, fıçılar dolusu şarkılar bitirdim bir dikişte.
Bir hüsranlara meyledip, sürükleyip dururken peşinden,
Uzaklara yol gözler ettin, medetlere el açtırdın, hep beklerken,
Ne avuntular yaşadım ey gönül, sana yarenlik edelim derken.
Ayrılıklar sudan sebepten, gidişler hiç beklemeden erkenden.
Bak şimdi yine başlayacaksın, acıtasyon yapmaya ey zalim gönlüm.
İçli, içli kahırlar yükleyeceksin, dökeceksin gözyaşlarımı pınarlarından.
Varoş köşe başların da sızıp kalacağım, aşkın şarabından içtiğimden.
Ayyaşa çıktı çıkacak adım, birde süründürdü diyecekler bir zalim.
Ne kahrımdan bittiğimi gördün, ne dert anlatabildim sana gönül.
Alt tarafı, yarenlik edip, masum bir sevdaya tutulalım, istedik.
Yandaş olup aç nefsim ile bir türlü huzur vermedin gönül.
Yapma gönül, diyeceğim ama uslanmayıp dinlemeyeceksin.
Sen bu dünya da değil, öbür âlemde elimden çok çekeceksin.
25.12.2014
İlhan Keskin
Kayıt Tarihi : 25.12.2014 00:47:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!