Gönlüm Alabildiğince Özgür Şimdi

Gönlüm alabildiğince özgür şimdi
Bir başıma çıkıp dağlara otağ kurabilirim
Yağız atların üstünde dilediğim an
Şaha kalkabilirim
Rüzgarla kardeş olup var gücümle
Savurabilirim dilediğim her şeyi
Dalıp yeşiller içindeki dipsiz bucaksız
Ormanlara,
O ağaç senin, bu ağaç benim sarılırım
Ta ki; sıkılıncaya kadar...

Bir gece çıkıp sokaklara
Avaz avaz naralar atabilirim
Yürürüm kaldırımlarda
Ne zaman ki;
Çıplak ayaklarımın sızladığını hissederim
Bağdaş kurar otururum bir göl kenarına
Derin sularda yüzen balıklar kadar
Özgür olduğumu anımsarım bir an
Ne tarifi imkansız bir hazdır bu
Ekmeğime katık ederim
Bütün hayallerimi...

Ne sensizlik acı verir bana
Ne yalnızlık
Kuyruklu yıldızların kuyruğuna takılıp
Gezerim dört bir alemi
Güneş etrafındaki yörüngeyi oluştururum

Sonra birden, bir fırtına kopar
Gökyüzü gürler sanki yırtılırcasına
Bardaktan boşanırcasına yağan yağmurlarla
Tekrar yeryüzüne inerim

Biter mi bu efsanevi gezi?
Yeni baştan başlarım her şeye
Yorgunluktan derman kalmamış dizlerimde
Sürünerek,
Bir batıp bir çıkarak çamurlara
Devam ederim yoluma...

Sonra senin evinin bahçesindeki
O, kırmızı gül ağacının altına otururum
Nefesim kesilmiş, dilim damağım kurumuş
Kuyudan kendi elimle çektiğim suyu içerken
Binlerce kez şükrederim yaşadığıma
Senin yokluğunla üşümüş, donmuş odanın
Buz gibi soğuğu vurur yüzüme pencereden
Yalnız odan mı?
Yatağın, koltukların, kitapların, halıların, evin...
Bu leylak kokan sokağın...

Ve bu leylak kokan sokağın
Senin yalnızlığının verdiği itici soğukla karşılar beni
Geçmiş yılların anıları yaşar bu sokakta
Bu sokağın her köşesinde, her kaldırımında
Seni yaşarım senin kokunu çekerim içime
Ta ki; ciğerlerimi dolduruncaya kadar
Gelme, istemem gelme...
Bu tatlı sarhoşluk sarsın bedenimi
Senin yokluğunda bile
Bu sokaklarda dolaşabiliyorsam eğer
Gelme, istemem gelme...
Gönlüm alabildiğince özgür şimdi...

3 Temmuz 1994