Gönlüm Şiiri - Fahri Bulut

GÖNLÜM
Kurudu yaprağım, kırıldı dalım,
Hazan bahçesinde, saz oldu gönlüm.
Tükendi dermanım, kalmadı halım,
Baharı görmeden, güz oldu gönlüm.

Fırtınalar esti garip başımda,
Zemheri ayında, buz oldu gönlüm.
Bir ihtiyar oldum, çocuk yaşımda,
Ağlarken kuruyan, göz oldu gönlüm.

Her zaman ağladı, gülmek bilmedi,
Derdini söylemez, naz oldu gönlüm.
Hasta düştü, yataklarda ölmedi,
Boz bulanık akar, öz oldu gönlüm.

Aradı sevgiyi, bulurum diye,
Yoruldu yollarda, toz oldu gönlüm.
Ne şehir bıraktı, ne köy ne oba,
Geze,geze bıktı, töz oldu gönlüm.

Çok az neşelendi, gam yüklü dertli,
Zamanı bilinmez, haz oldu gönlüm.
Kimi deli bildi, kimisi veli,
Alemin dilinde, söz oldu gönlüm.

Rızaoğlu, esti geçti sam yeli,
Kuru çöle döndü, bor oldu gönlüm.
Boynuma dolandı, namerdin eli,
Yaktı yüreğimi, baz oldu gönlüm.
12. 09. 1968.
FAHRİ BULUT RIZAZADE