Gönlü Isıtamadım Şiiri - Hanifi Kara

GÖNLÜ ISITAMADIM

Özden uzaklaştıkça, yürekler korsuz kaldı
Ateş yandı söndü de, gönlü ısıtamadım.
Kerem, Aslı misâli, sevdânın alazında
Yürek aşkla yandı da, gönlü ısıtamadım.

Neler çekti insanlık, şahından, ecesinden
Beterden daha beter, gündüzü, gecesinden
Magma birden kükredi, fışkırdı bacasından
Lavlar aktı dondu da, gönlü ısıtamadım.

Gel kanma edâsına, cilvesine, sesine!
Hepimiz aldanırız, bu dünyanın nesine?
Gündemi “sevdâ” olan, âşıklar meclisine
Âşık, aşkın sundu da, gönlü ısıtamadım.

Yakışır mı âşığa, her şeyi birden tepsin
Sevenler sevdiğinin, elin, ayağın öpsün
Düşmüş ise bir kere, yanan kullar ne yapsın
Alev od’a yandı da, gönlü ısıtamadım.

Âşıklar mâşûkuna, öyle farklı bakar ki
Aşkın seli coştu mu, öyle bentler yıkar ki
Ateşten daha beter, soğuk öyle yakar ki
Buzlar nâra döndü de, gönlü ısıtamadım…
Ne “gönlü”, ne de “koru”, asla ısıtamadım! ! !

25/10/’08
Hanifi KARA