Gönderilmemiş Mektuplar I.

Şehrin son ışıkları da söndü.
Kaç zamandır şehrin gürültüsü de yok.
Kalabalık desen;
Zaten kimse kalmadı bu trende.
Bir ben,
Bir sessiz ve derin gece
Bir de içimi kavuran o tek hece…
Eskiden kalma birkaç yürek ağrısı,
Ve yavru bir kedinin umutsuz çağrısı
Bir de şairin dediği gibi;
Serseri kaldırımlar diyeceğim
Ama çıkmaya mecalim yok böyle bir başımayken.

Her kaldırım senle dolu,
Her taşında,her karışında senli anılar.
Aslına bakarsan bu evde senle dolu
Hiç gelmedin ama ev sana alışık
Bu oda,
Bu duvarlar, gıcırdayan kapılar,
Yarı açık, kapanmayan pencereler,
Duvardaki boydan boya çatlaklar
Hatta şu uyuyan masum insanlar bile sana alışık.

Her ne kadar gözlerimden okunacaksın diye;
Bakışlarımı sakınsam da
Her kes fakındaydı;
Kendilerine yabancı bir varlığın içimde büyüdüğünün…
Çok konuşuldun,
Çok düşünüldün, düşlendin bu köhne evde.

Her sigaranın dumanıyla sindin duvarlara,
Perdelere ve her yere.
Uzun zaman; dilimden sakınsam da, gözümden taştın;
İçime sığmadın.
Ve neticede taştın benden;
Gözümden,
Dilimden,
Elimden ….
Her yerimden ve her yerden taştın.

Volkandım sanki
İçime sığdıramadım seni, patladım
Olmadık yerlerde ve olmadık yerlere.
Artık sadece içimde yaşadığım bir sır olmaktan çıktın.

Bir zamanlar kendi sınırlarımızda özgürdük ama biz bize…
Şimdi yoksun
Ama sensiz; özgürce yaşıyorum seni.
Konuşamasam da,
Dokunamasam da
Sevilmesem de konuşuyorum,
Dokunuyorum,
Seviyorum
Hem de şuursuzca,
Hayâsızca
Özgürce adını en olmadık duvarlara
Gözyaşımla yazdım sen giderken.

Bir zamanlar dokunmaya bile çekindiğim kapıları
Artık sana açıyorum.
Gözlerimde isimsiz bir kahraman olarak yansımıyorsun gözlere.
Artık her göz gözlerimde seni görüyor.

Hakkım yok biliyorum,
Artık anlamı da yok,
Karşılığı da
Hatta mantığı da yok ama;
Seni seviyorum.
Bil istedim....