Gönderilmemiş Mektuplar 1

Hüzünle uyandım bu sabah…Ama hüzünle baş etmeyi öğrendim.Acıları uyutmayı,yalnızlıkla baş etmeyi…Acılar olgunlaştırdı beni…İnsanı kaybetmenin ne demek olduğunu... bir daha hiç göremeyecek olduğum da anladım…Bir gerçek vardı hayatın için de. Yaşam kadar,ölüm de.
Çaresizlik,kirpiklerime vurduğunda daha da güçlendim.
Evet! zordu sevdiklerimi, toprağa verip geri dönmek.
Zordu! ! !
Anılara sarılıp gülmeyi öğrenmek.
Mutlu olmayı ve yüreğimin bir tarafında sevdiklerimle yaşamayı... zamanın dostluğunu öğrendim… İyi geldi birçok yarama.
Mevsimlerle yaşamayı öğrendim…
Vicdanımla kaldığım her gün,suçlamaya başladığımda kendimi,canımdan yitirdiklerimle sohbet etmeyi öğrendim…
Konuştum…
Onların beni duyacağını düşünerek
Konuşmak rahatlatıyor insanı.
Konuştukça gözler eşlik ediyor acıya…
Yürek yükünü bırakıyor…
Gözlerimle sulamayı öğrendim sevdiklerimi verdiğim toprağı
Daraldığım zaman, yürümek iyi geldi bana…
Uzun yürüyüşlere çıktım,dalsa da gözlerim boşluğa…
Yürümek sıcak bir el gibi dokunur omzuna.
Bir şey öğrendim…
Kim ne derse desin,ancak insan yaşayarak dindirir içindeki fırtınayı…
Ağlamak istiyorsan ağla…
Ben yatağını yitirmiş bir damlayım.
Aksam da sağa, sola…
Kara bir kışa yakalandık. Zor çetin bir kışa…
Ama unutma kar koynunda saklar Nisan çiçeklerini...
Rüzgar sızlatır
Tenin değer burnuma
Buhar olur düşerim saçlarına…
Unutma Tutmak istersen bir el uzanır.
Konuşmak istersen bu yürek açılır sana