Gülüşler arasında gizlenen dikenler, canı yakan cananlar,
Hayat bu, acı tatlı, herkes kendi yolunda.
Sıyrılıp kaçan değildir sana vefalı olan.
Acıyıp dua edendir, vefada hayırlı olan.
Kırık dökük hayaller, mahvolmuş umutlar,
Dualar avuçlarımızda, kalplerimizde kıyametin ağırlığı.
Bu dünya senin etrafında dönmez, bırak gitsin, boş ver.
Gelenler geçenler, daha çok iyilik, daha az kötülük, hepsi sana yeter.
İnsanlığın yavaş yavaş ilerlediği, kalabalığın içinde kaybolduğun bir dünyada,
Herkesin bir hikayesi var, seninki ise üzüntüyle yaşanmış bir gariplik.
Yıllar geçip gitti, gelenlere "Hoş geldiniz" demem için çok geç,
Mezar taşına yazılacak o sözler, belki de bir avuntu.
Kayıt Tarihi : 29.6.2024 21:57:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Orta avrupa ülkelerinin bir kasabasının güzel bir kenarında, yıllar önce terk edilmiş bir ev dururdu. Pencereleri kırık, kapısı çarpık, bahçesi ise bir zamanlar gülüşlerle dolup taşan, şimdi ise dikenlerle sarılmıştı. Bu ev, hayatın acı tatlı gerçeklerini saklayan bir sır gibi, herkesin kendi yolunda ilerlediği bu dünyada sessizce ayakta kalmayı başarmıştı. Ev sahibi, yaşlı bir kadın ve adamdı. Yüzündeki çizgiler, geçmişin hikayelerini anlatır, gözlerindeki ışıltı ise hala umut barındırdığını fısıldardı. O, sıyrılıp kaçanlardan değil, zor zamanlarda yanında olanlardandı. Her sabah avuçlarını semaya açar, dua ederdi. Duaları, kırık dökük hayalleri ve mahvolmuş umutları onarır, kalplerdeki ağırlığı hafifletirdi. Kadın, dünyanın kendisi etrafında dönmediğini çok iyi bilirdi. Gelenlerin ve geçenlerin her biriyle iyilik yapmaya çalışır, kötülükten kaçınırdı. Çünkü biliyordu ki, insanlık yavaş yavaş ilerlerken, herkesin bir hikayesi vardı ve onunki, bu kasabada, bu evde, üzüntüyle dolu bir gariplikti. Yıllar geçse de, gelenlere hoş geldin demekten vazgeçmezdi. Belki de mezar taşına yazılacak o sözler, onun için bir avuntu, bir teselliydi.
