Gömüt Şiiri - Alaaddin Emre

dışa vermez hiçbir şeyini geceler
bilinmedik sevgililer edinir her an
adını anmayacak dostlarla olursan
üzülmeyeceksin o zaman

sözcükler dolaşsın zalimliğe nefretle
kalbin bir seyahat başlangıcında
çarpsın çıkacak gibi kafesinden

hayatın öz çocuğu kimlerdir
göğe kanat açar ağaçlar neden
çocuklar ağlar durmadan
kimseler bilmez işi var herkesin
bulutlar niçin kara giysiler içinde
geçmişlerinden çıkıp da
soyunup uyanacaklar belki
denize tuzu kim dökmüş baba
kırılan sürahi onarılır mı acaba
sorular engeller yıkıldığında yanıtlanacak

şimdi erdemin ince cazibesi egemen
bir yerlerden bir yerlere gelip de gitmenin
varsın ıstırap uzasın dursun
hayal kırıklığı da sürsün
artık ciddiyetten uzak
konuk olmayacaklar
çalmasınlar kapıları gece yarısı
düşlere dokunmasınlar belgisiz

muştu göğün koynunu açmasıdır
gönlün ışımasıdır çiçeklerle
oysa bir yanlış sevdadan kala kala
bir gömüt kalır geriye üstü çiçeksiz