Gömülürken karanlıklarıma Şiiri - Oktay ...

Gömülürken karanlıklarıma…

Bensizliğin dolaştığı yalnızlıklarda
Senle kal tek başına,
Özlemler aksın gözlerinden,
Pişmanlığın dökülsün teninden,
Öyle bir kalakal ki;
Dönüşün olmasın yüreğime…
Yıkıntılarım bile asil,
Beni yalnız bırakmazken,
Ellerimden sıkıca tutarken düşmüşlüğün harabesine,
Bir tek gerçekler yanımdaydı.
Ve sevgimin derin hüznü…
Yokuşlar bile dümdüz oldu.
Adımlarıma yalnızlığımı taşıdım.
En zirveye ulaştığımda bir kartalın gözünden gördüm,
Sisle kaplı hayatı…
Yalanların cenderesinde sıkışmış bir ömür,
Erimiş duygularım dökülmüş kurumuş yüreğim,
Bin düşüşler yaşamış bedenim paramparça,
Etimde kanarım…
Ağlamalarımda ateş gözyaşlarım,
Gecelerime yıldız olurdu.
Uykusuz geçen her an,
Bin savaş başlattı duygularımda,
Ölümüne bekledim güneşin yakmasını,
Unutmak istedim aslında…
Unutamadım çok zordu,
Tünele düşmüş gibi kayboldum,
Labirent dünyasının,
Sonsuz yolculuğuna çıkar gibi
Kayboluşlarıma yürüdüm adeta…
Dönüşü olmayan tünellere doğru,
Işıklarım söndü umutlarım köreldi.
Sanki tılsım bozuldu.
Hayata dair ne varsa geride bıraktım,
Gömülürken karanlıklarıma…

Oktay ÇEKAL
13.10.2012–20.35