Gömülen İnsanlık Şiiri - Mehmet Raşit Er

Gömülen İnsanlık

Dûşler gömülüyor dört duvara.
Beton yığınları arasında ölüme yatıyor canlı bedenler!
Paslıdır ranzalar...
Pencereler kör...
Demir kapılara çarpıyor insanlığın çığlıkları...
Duyan yok!
İskelet yığınına döner sararmış iradenin neferi bedenler.
Gündüz yok...
Gece yok...
Duyan yok...
Duyuran yok...
Bir dram gibi.
Bir şiir gibi.
İnsanlık zindanlara dolup, dolup taşarken,
Dışarısı buz gibi keskin.
Kuzgun, kara bir sessizliktir.
Köpekleşir iktidarlar.
Vicdansızdır hükümdarlar.
İnsanlık gömülürken zindanlarda.
Bir şair,
çaresiz bir şiir yazar ancak.
Bu yeter mi insanlığı kurtarmaya..?
Bedenler açlığa yatarken..!
Ölüme gömülürken çığlıklar.
Biliyorum dilim varmayacak bunu anlatmaya.
Sözüm yetmeyecek bunu anlatabilmeye.
Kör kapıya çarpıyor insanlık.
Feryatlar, figanlar yükselemiyor mapûslardan.
Gömülen insanlıktır! ..
Ağıtlar acının dûştüğû yerden ancak duyuluyor.
Dûşler yanıyor...
Hayaller yıkılıyor...
Zindanlar tutsak doluyor.
Kavga sürüyor...
Varoluş kavgası aç bedenlerle direniyor.
Ama ne oluyor...
İnsanlık can veriyor.
Gömülüyor insalık zindanlarda.

tarih:11.10.2012
şiir:Mehmet Raşit ER