Gömlek Şiiri - Maruf Özülkü

Bütün esvaplarımı alın keyifle yakın
Birisi hariç; onu ne atın ne de satın

O birşey anlatıyor durmaksızın maziden
Bir ıtır koklatıyor sormayın nasıl-neden

Bir fasılda sevdaya bulanmıştı bu gönül
Şahitti buna sözler, şahit gül, şahit bülbül

O gömlek yanacaktı muhabbet ateşinden
Kara gözlere kanıp gidecektim peşinden

Bir fiskeyle uyandım sevdanın rüyasından
Bir narayla ayıldım yarin şen hülyasından

Şimdi gerçek âlemde hüzne bağlı günahla
Bir tat, bir neşe gitti yaşarım her gün ahla,

Eskidi cihan artık ömür dökülüverdi
Gün sormuyor halimi felek zülmeti serdi

Bu libas o günlerden geriye kaldı canım
Tek tesellim ondadır bu yüzden heyecanım

Marufi der aslında, bu rüya içre rüya
Dünya ukbaya bakar, libas sadece hülya