İzledim evimdeki mumları,
hem inceleri, hem de kalınları.
Yaz gelince kırıldı belleri,
eğildi boyunları.
Güneş de vurmadı ama,
geldi işte sıcaklığı.
Hissetti onu mum bile,
belli etti eğilmesiyle.
Aşk düştü mü yüreğine,
ateşi vurunca bedenine,
senin de kırılır belin,
eğersin boynunu böyle.
Ama neye? ? ? ? ?
Belki bir dilbere,
belki de bir erkeğe,
belki para, mal, mülke,
belki yüksek mevki’ye,
belki de menfaat için
bir ağaya, bir beye.
Sırtını yasla da bir düşün
değer mi bunca zahmete,
hele yapmacık eğilmeye.
Bir aldığına bak
bir de verdiğine.
Değmez buna inan dostum.
Durum böyleyse eğer,
verdiğin öznel değere
aldığın nesnel değer.
Mum bile belini kırmaz,
boynunu eğmezken ampûle,
sen nasıl aslını bırakır da
eğilirsin gölgeye.
1. 7. 2001 – Pazar / Saat:02.45
Abdurrahman ÖzdemirKayıt Tarihi : 7.12.2006 11:30:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Mum bile belini kırmaz,
boynunu eğmezken ampûle,
sen nasıl aslını bırakır da
eğilirsin gölgeye.
..güzel bir final..kutlarım..Melih BAKİ
TÜM YORUMLAR (2)