Gölgesiz Dev Şiiri - Ömer Faruk Polat

Bir nisan sabahı damsız evin donsuz bebeği geldi dünyaya
Sapsarı şakağından, masmavi gözlerinden terler dökerek
Korkulu bir annenin şefkati, öfkeli bir babanın şiddeti gûyâ
Bidâyeti olmayan bir ömürden heyûlalı nihâyetler sökerek
Bir nisan sabahı damsız evin donsuz bebeği geldi dünyaya

Serin sular erciyesten insede şimdi, alev topları inmez miydi bir zaman?
Öfkesini yenmiş bir kalbin eteğine kaç Kayseri sığardı bilmem
Ey damsız ev ve ey donsuz bebek! Tevazuyu siz anlatın o zaman
Ben bir devim gölgem kaybolur hem sevmem hem sevilmem!
Serin sular erciyesten insede şimdi, alev topları inmez miydi bir zaman?

Insan bu; evrende küçücük, hakikatte pespâye, aynada kocaman
Gecekonduların buğulu camlarından bakan buğulu gözlere inat
Son model saltanatın şanına şayeste son model bir kahraman
Yırtık bir dalkavukluktur medeniyet ve Alaman otosudur san'at!
Insan bu; evrende küçücük, hakikatte pespaye, aynada kocaman

Damsız ev alev toplarının önünü kesen ihtişamlı bir kale
Donsuz bebek tarih sayfalarına gömdügümüz büyülü neşe
Sanat ne Alaman otosu ne bir yalı ne de her köşede lâle
Sanat odur ki muştular duyursun ikbâle
Düşürmesin kardeşi kardeşe
Damsız ev ve donsuz bebek!
Kibrin önünü kesen ihtişamlı bir kale
Nisan mı? Hep yağmurlu...