Gölgesiz Adam Şiiri - Cumali Aslan

^ Savurdu paltosunu hey can yellere karşı
Vurdu yumruğunu zalim dillere karşı
Kabadayı değil bir garip yiğitti o
Nazenin yüreği titrerdi güllere karşı ^

Esrik kalınca acılar giyindi paltosunu gölgesiz adam
Yıkılmış köyler
Atılan en son adımın yosun tuttuğu yollar geçti
Ay ışığına ihanet edip soluk lambalar altında sevişen yarenler
İs yangını tenli, eprimiş derileri dövmeli kadınlar gördü
Eğildi eğreti intiharları kitabesine ağıtla yazan eski bir kente
Bir köprüyü hissetti ayaklarında
Yıkanmıyordu gölgesi nehrin sularında

Göklere sığındı gölgesiz adam
Gölgesini çalmayacak bir yüzey aradı evrende
Bulamadı

Doğaya sığındı gölgesiz adam
Gölgesini ayan edecek bir iklim aradı bulutların kanatlarında
Bulamadı

Öteki kavramlara sığındı gölgesiz adam
Yankılanan seslerde aradı gölgesini
Kölelerin ağırlığını yutan denizlerde
Aşkın kirletildiği dehlizlerde
Irksız bebek gülüşlerinde
Tüm gitmelere inat gelişlerde aradı gölgesini
Bulamadı

Dudaklarını çatlattı çöllerde
Okyanuslarda yitirdi sesini
Yağmur ormanlarında bıraktı kokularını
Gözlerini uzaklara çaldırdı
Parmaklarını kanattı kutuplarda
Bulamadı

Yalvardı yakardı olmadı
Olmadı küfürden bir fırtına kopardı
Daha olmadı tütün sardı, ağladı

Anladı
Mukadderattı
Ötesi yoktu işte
Gölgesiz adamdı

Tütününden savrulan dumanı izledi bir süre
Dumanın gölgesine takıldı gözleri
Cebine sokup ellerini bir ayna çıkardı gölgesiz adam
Baktıkça ağladı
Çağladı ağladıkça
Aynadan görünen gökyüzüydü

Cumali ASLAN