...Gölgesiz... Şiiri - Hatice Kelleli

Adım atamıyorum
Hangi yöne dönsem bir duvar
hapsoldum
dışarı çıkamıyorum.

Yönsüzüm
Vücudum şerit şerit kırbaç vurgunu
Kemiksiz diller çepeçevre sarmış etrafı
Şakağıma dayatılmış
Keskin bir cümle çizgisinde
Kayboluyorum
Gölgem dahi terkediyor benliğimi...

Yükseldikçe yükseliyor şafak;
geceye doğru
Eklemlerim lal
Hareketsizim
doğrulup kalkamıyorum ayağa
bir türlü

kerpetenle sökülüyor ağzımdan
umut türkülerim
sessizim
sensizlik gibi sessiz...

Kapkara bulutlar toplanıyor başımda
gürleyip yağmak,
damla damla boşalmak istiyorum
keskin yıldırımlara yenik
kutupta çırılçıplak kalmışcasına
alev alevim buz tutuyorum..
çarpıntılar eksilmiyor
kurtulamıyorum.

Adressiz bir çocuk gibiyim
sevdiklerimi kaybettim teker teker
kimsesizim
koskoca dünyada;
yapayalnızım
içimdekileri paylaşamıyorum
Sığınağım yok
korkuları bir kenara attım
yenik bir savaşçı gibiyim
kendimden vazgeçiyorum.

bir cambaz ipine düştü yolum
çizgim bu iple asılmış alnıma
sırat köprüsü kesilmişcesine
duruyor önümde
zor yürümek
ortada kalakaldım
adım atamıyorum
gözüm ömrüm gibi diplerde...

şarlatanların kahkahasında
bir çoban kalmışım
garip, ürkek
kavalımı
çaldığım ıslıklardaki neşemi
sıkılmış dağlara estirdiğim ayak izlerimi
yemyeşil hayatı...
kaybettiğim güzelliklere bakıyorum
özlemle
ben artık büyümek istemiyorum
çocukluğumu
koşuşturmalı telaşları
masum minicik üzüntüleri
ben ençok ta
kendimi delicesine özlüyorum....