Gölgesiz Şiiri - İsmail Uysal

Gölgesizim ben anne, zifiri karanlığım
Ne ay ışık saçıyor ne gün doğuyor anne!
Nefes almaktan yana artıyor pişmanlığım
İp değil, sırtımdaki hançer boğuyor anne!

Beynim daracık hücre, her şafakta sayım var
Zindan içinde zindan, mahpus mahpus içinde
Ne vefadan umudum ne yarından payım var
Çığlıklar dünyasında herkes sus pus içinde

Anne yoruluyorum, nefesim kesiliyor
Toprağın kokusu var burnumda, duyuyorum
Eski bir hatıradan yağmur sesi, geliyor
Ölü gibi, çaresiz, sessizce uyuyorum.

Gölgesizim ben anne, kuytulardayım yine
Toprağıma kan düştü, tenim soğuyor anne!
Ölümünle girdiğim o mezardayım yine
Can veren su ve toprak neden boğuyor anne?