Gölgesinden Vazgeçmiş Bir Münzevi

I

ben
gölgesini prangaların oyaladığı anı sürgünü
bir münzevi

ben
biz denilen yalnızım şimdi

köle olduğum dilime
esir ettim her harfi susarak
heba ettim her hayalimi
bir gerçeğe sunarak
unuttum
kırlarda sere serpe kokan çiçeklerin kokusunu

bir
yağmur kurusu satan
zaman eskicisini hatırlıyor gözlerim

ne zaman gözlerimin mecazında sizi seyretsem
gergefinden ölü kuşlar kanatlanırdı gecenin
kendinden geçecek bir tenha arardı karanlık
alıp başını giderdi zaman
bir köhne mekanın tavanında
asardı kendini

II

ben
gölgesini prangaların oyaladığı anı sürgünü
bir münzevi

ben
biz denilen yalnızım şimdi

kendime gelen bir yol gibiydi zaman
an ve an tanışıyordum kendimle
nefes alıyordum kopan bir fiilin ortasında
hayatı bölüşürcesine

odalarda mahsur kalmış ağlayan yüzler
kırık kapılara sığınmış
küskün sesler biriktirdim yıllarca

bir dargın dağınıklık ki bu
şimdi bir bozgun konaklıyor her eşyanın anısında
yağmur kurusu satan
zaman eskicisine sövüyorum
kurumuş çiçeklerin başında

III

ben
gölgesini prangaların oyaladığı anı sürgünü
bir münzevi

ben
biz denilen yalnızım şimdi

ne zaman
gözlerimin tenhasına gizlensem
vazgeçiyordum hayallerden
kurmaktan vazgeçtiğim her hayali
bir başka hayal kuruyordu
kendi gerçeği için

dur
bekle
o eksik gözyaşını bir yağmur tamamlayacak
diyordu zaman eskicisi
sonra
giy üzerine herhangi bir gölgeyi
gölgesini giydiğin hissetmesin seni

dedim ki
bir başkasının gözyaşı bu yüzümdeki yaş
gölge ne ki
giydiğim hiç bir ruh hissetmedi beni

IV

ben
gölgesini prangaların oyaladığı anı sürgünü
küslüğün harabi tadına müptela olmuş
bir münzevi

ey zaman eskicisi
ne kadar çok hecesi var g e c e n i n
değil mi

zaman
bahanelerin masalında avutulmuş bir yalan
değil mi

durdu biranda zaman
vazgeçti zamanın ortasında intihardan
öylece kalakaldık işte
ben
tavan
ve köhne mekan