Gölgesi Olmayan Kadınlar Şiiri - Edip Çakı

gölgesi olmayan kadınlar tanıdım
ve nihayetinde çocuklarını
kapı önlerinde hüzün süpüren kadınları
çocukları sırtlarında karlı bir dağ gibi duran
ve kamburluğunu içine gömen çocuklarını
diline sadık bir yalanı mırıldanıyorlardı
hep bir ağızdan,ağızları soğan kokan
öğle vakti terli bir acıyı müjdeliyor
şimdi ben bir kadının gölgesini arıyorum
ismini bilmek yetmiyor,yetmiyor ölmek

gölgesi olmayan kadınların teni
çorak bir toprak gibidir yağmur bekleyen
çocukları hep karınca yuvası bozan
çoğu piç,çoğu kirvesiz,çoğu terbiyesiz
kirvesi ben olayım
babaları ben değil iken
gölgesi olmayan kadınlar tanıdım
ve nihayetinde çocuklarını
hepsinide tandır başlarında tanıdım
bayat ekmek dökülürken alınlarından
hepsinin su başlarında boğuldu memeleri
gölgesi ben değildim
çocukları tandırlara düşerken
şimdi onlar gölgelerini arıyorlar
gömülü bir defin gibi
meğer gölgeleri
sırtlarında uyuklayan çocuklar