Gölgesi Kırık İnsanlar
Yol uzun, sessiz adımlar atılır.
Her köşede bir yüz, bir hayat kalır
Kırık kelimelerle konuşur dünya
Ve biz sustukça ağırlaşır rüya
Birine inanırsın, gözlerine bakarak
Sözlerinde bir ayna ararsın, kırılacak
Ama insanlar... Gölgeler gibidir
Gündüz yanında gece kaybolup silinir
Ellerini uzatır, bir el beklerken
Soğuk bir boşlukla dolar yüreğin
Ne kadar verirsen o kadar eksilirsin
Ne kadar seversen o kadar yenilirsin
İnsan insana bir sırdır açılmaz
Her gülümseyişin ardında bir uçurum saklanmaz
Sevgiler hep bir yola taşır
Ve kalbin, her vuruşta bir anı kanatır
Sus, dinle şimdi bu sessizliği
Kırılmış insanların eskiyen hikayesini
Kimse tam değildir, kimse gerçek değil
Ve en çok yalnızlık, insanın ta kendisidir...
Oya Yılmazer
Kayıt Tarihi : 17.12.2024 22:47:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Tanışırsın yeni biriyle lâkin geçmişin yaraları tekrar kanar... Tek bir hatadan dolayı tek bir olumsuzluk ararsın. Bahaneler bahaneler bahaneler... Sonlarına doğru anlarsın ki ne kadar değer verirsen sende ki oluşan insanlığa karşı şevkat duygusu o kadar eksilir... Maskeyi düşürmek her aynayı kırmak istersin, güneşli günde yanında olan gölgeni gece yok etmek kırmak istersin. Arkadaşım dersin güvenirsin sonunda da bir boşluk hissedersin...
