Gölgesi Şiiri - Adalet Serenal Karasu

- Son -
Gölgesi içimde gezer…
Adımlarını hissederim her nefes alışımda.
Vurulur bir gece yarısında,
Kanlar içinde yere düşer gölgesi.

- Öncesi -
Baktığım her yüzde odur gördüğüm,
Öptüğüm dudaklarda hissettiğim, onun dudaklarıdır.
Bedenler ona ait olmasa bile,
Seviştiğimde duyduğum, onun kalp atışlarıdır.
Öyle ki, bir gün, o, dönüşür gölgeye…
Uykusuz gecelerimde,
Nefes alışlarımın bekçisi olur o gölge.
Kendisine dokunamadığımdan,
Gölgesinin ardından koşarım.
O ise karışır karanlıklara…
Ulaşamazsın diye bir ses doldurur içimdeki boşluğu.
Nefessiz saniyeler geçer.
Dokunamayacağımı anlarım,
Ne kendisine, ne de gölgesine.
Ansızın, elimde soğuk bir metal hissi,
Umarsız tetiğe değer elim;
Vururum gölgenin yaratıcısını.

Birden, aydınlanır odam güneşin ışıklarıyla.
Onun yüzünü görürüm,
Ve gölgesini arkasında,
Gülümserim…
Gölge birşeyler mırıldanır, belirir yanıbaşımda.
Sendelerken bedeni, eli dokunur saçlarıma…
Bir şarkı duyarım uzaklardan; yıllar önce dinlediğim,
İşte o an, gölge yavaş yavaş düşer;
Göz kapaklarımın kirpiklerime doğru düşüş hızında.
Düşerken,sıcacık sarılır bedenime,
Ellerim usul usul gezinir gölgede.
Kalp atışlarımın durduğu saniyede,
Gölge kaybolur kanlar içinde.