Gölgenin Seyri Şiiri - Maide Özgüç

Günler uzarken kuytuda
Hayaller doğruluyordu ufukta.
Benden uzakta ne sabahlar kuruluyor
Ne akşamlar doğuyordu hesapsız.
Gölgelerin kucağında yeni kahkahaların
Küçük gülümsemeleri doğuyordu dünyaya
Bir ışıltı bir ahenk yayılıyordu şimdi arşı-ala’ya
Al güllerin kucağından saçılıyordu nazeninler…
Bir kıvrak, bir işveliydi eda dolu gölgeler.
Yaşantının izinde susuyordu şimdi gizlenmişler…
Daraldı çemberin seyri, buldu yerini yeni beklentiler…
Avuçlar açıldı Sema’ya.
Bir duanın gölgesinden sıyrıldı umutsuzluk
Vardı kendi usulünce bir selamlamaya…
Yol çoktu, lakin yollar boştu.
Ne gelendi ebetten nede geçendi ezelden
Her kişi, hem gelendi hem tüketen, gidişi…
Bir sarmalın güne dönen çarkında asılıydı gülmeler
Kaç kucaktan arta kalandı bu sarmalanmış kucaklar?
Her kişi durduğunda aslında kendisini gölgeler
Devrilir durur yerde yeksan olan gülmeler.
Bir hışmın alametinde bir ruh dillenir
Çıkar meydana Gülşen eğlenir
Gazelde vardır belki bir riya
Lakin kelam sokulunca bir reel cümleye
Bakar kalır pastoralden yansıyan tınıya
Ah zaman!
Ah hayat!
Döner dönersin de varırsın belki bir yöne
Ben salına, sen dolana
Derken hayat gider bildiği yöne…

30 Ağustos 2013