Gölgenin kahrı ey yar 1. 11.30 19.10.2024

Gölgenin kahrı Ey Yar

Ey Yar, eğer Allah’tan korkmaz,
Hiç anlamaz, kulunun değerini bilmezsin,
Kulundan utanmazsan, nasıl bir yarsın sen?
Hiç mi vicdanın yoktu?
Gözlerimde süzülen o boş bakış,
Kalbimde bıraktığın ağır izlerin sızısı,
Hiç mi dokunmadı sana, hiç mi sızlamadı için?

Bir dua gibi bekledim seni,
Ama dilimde kaldı her bir kelime.
Bir feryat yükseldi göğe,
Sessizliğin içinden akan bir ırmak gibi.
Sen mi suçsuzdun, ben mi çok yanıldım?
Ey Yar, hangi adaletle terazine koydun beni?

Vicdanın nerde kaldı?
Hangi gece sakladın yüreğinin karasını?
Görmedin mi çırpınışlarımı, duymadın mı yakarışlarımı?
Bir damla su gibi savruldum senin boşluğuna,
Ama ne bir damla umut, ne bir iz kaldı benden.

Allah’tan korkmaz, insanı hiçe sayarsan,
Hangi vicdana sığar bu sessizlik,
Hangi kalpte taşır bu kadar ağır bir yük?
Sen yar oldun ama yara açtın,
Bıraktığın yerde ben, bir daha asla tamamlanmam.

Ben var ya, senin o vicdanına tüküreyim,
Tükürsem ne olur, ona da “Yarabbi şükür” dersin.
Allah’tan korkmaz bir kulsun ne de olsa,
Hiç mi sızlamaz yüreğin, hiç mi titremez ellerin?

Senin adaletin mi bu, seni vicdan mı susturur?
Sana dokunan her söz boşlukta kaybolur,
Ne Allah korkusu ne insan utanması,
Her adımın, her suskunluğun bir tokat gibi iner bana.

Ben var ya, tükürsem bile yetmez,
O boş kalbini dolup taşırmaz.
Sen mi soracaksın hesabı, ben mi vereceğim cevabı?
Vicdanına tükürsem ne çıkar, sen nasılsa duymayacaksın!

Allah’tan korkmaz, kulunun değerini bilmezsin,
Ne bir kalp, ne de bir ruh kalır ardında,
Ben tükürsem ne olur, sen yine de vicdanını unutur,
Seni soran yok, benden çaldığın yürek,
Sana helal olur mu sandın?

Ama ben, içimdeki yangınla baş başa,
Vicdanını susturamadığım her an,
Yüreğime inen tokat gibi hissettim seni.
Ey Yar, bu kadar acı hangi insana yakışır,
Allah'sız, kitapsız kul