Gölgenin Heykeli Şiiri - Aydın Erkurt

Gün batımı terk eden,
Kızıl saçlı,
Biraz kadın,
Biraz sen.

En koyu gölgesisin,
Tanrının;
Güneşlerin döndüğü,
Tenimin titrediği,
Her iklimden.

Kutuplara giden, kayalıklar yarınca,
Yürürken,
Tabanlarıma kanaviçe dikenler;
Yumulduğum,
Evrenin araladığı dudaklar.

Tekrarlarken,
Her başlangıcı,
Her seferinde,
Kırılan burnumun gıcırtısı,
Tövbesi bir umudun,
Bir haykırışı..

Tüm yönler çarpışır,
Bu; pusulaların kırılışı.
Melekler şaşkın,
Yaşanan, mahşer kargaşası.
Ellerim avuçlarında,
Özlenen sonsuz huzur,
Çakılı çivide,
Sarkacın mihenk noktası.

Uyanılacak ise, bir daha;
Sevgi dolu gözlerin anımsatacak,
Yitik yaşantılarımızı;

Gölgenden mahrum kalırsam,
Ey! Buda heykelinin esrik kızı,
Birden büyür; kanatırım karanlığı,
Mağaraların yanar, gök kan kırmızı.