Gölgenin Aşkı / Nesir Şiiri - Taş İskele

Bir gölge,
Bir rüya,
Bir de ruh başkasını bilmez cehaletim.

Bir gölgenin yansımasının aslı yoktur. Sana yansıdığı ölçüde yansır, her nesneye. Sen nesnesin, ruhun müstesna.

Hiç önemin yok.
Güçlü ya da güçsüz oluşunun; boynunda bir karayılan etrafı zehirlemenin ya da gül-î zâr oluşunun bülbüle yahut dudaklarından bal ya da zehir akıyor oluşunun ;
… hiç önemi yoktur…

Ve bir gölge aslı olmayan yansımasıyla, varlık bulamayan yankısıyla sana tutunur.
Büyümek için.
Sendeki karanlıklarla beslenmek ister.
Seni tüketirken, güçlenir.
Gölge, aydınlıktan sakınır.
Saklanır kuytusuna.
Bağırır, küfürler savurur.
Oysa yankısının olamayacağı gölgenin hiç aklına gelmez.
Nesneler kâh gülümsemenin ışığında kalır, gülümser;
kâh aniden gölgeleşir,
küfürler savurur gölgeye.

Sonra döner bakarsın kendi gölgene,
kimi zaman çok abartılı bir uzama,
kimi zaman ayağının dibine dek kısalmalarına şahit olursun.
Ona yön verenin ışık olduğunu bir kez daha kuş beyninle anlarsın.
Işıkla ilişkisini seversin.
Onu var eden ışıktır.
Aydınlıktır.
Sonra seversin gölgeyi.
…o yüreğine kazıdığın klişenin …
”her inanca saygı; her insana sevgi” teranesinin hatırına binaen.

Gölgedir fazlasıyla uzattı düşünürsün…
ne olduğunu bildiğinden , ne dediğine gülümsersin.
Gülümsersin ağlanacak haline,
yer yutarsın ölçüsüz hoşgörüne katık, küfürleri.

Susarsın yine…
gölgedir, yankısı olmaz düşünürsün ya…

Sevginin yıkadığı dehlizlerde yüreğimde gölge,
ölüm uykusunda bir rüyada ruhum,
yankısı kulaklarımda…

Nesnenin eylemi olamaz;
Öznedir,
Özneldir aşk…
Aşk gölge,
Aşk rüya,
Aşk ruh…

Mühlet verilmiş ayindir
aşk.

Aşk,
yaşamak;
varlığı yokluğu gelip geçici gölgenin,
uyanınca bir bilemedim bir buçuk gün kaldığını sandığı rüyasında,
ruhunun beden bineğinde seyrüseferidir…