Gölgenin Ardındaki Sevgili

Gün batarken bahçende, bir fısıltı duydun mu?
Rüzgâr, adımı mırıldarken gül yapraklarının arasında,
Ay ışığı titreyerek düşerken eski taşlara,
Bir hayal mi, yoksa aşkın kendisi miydim sana?
Bir zamanlar ellerim dokunurdu ellerine,
Karanlıkta bir mum gibi titreyerek,
Fısıltılarla andık yeminlerimizi,
Ama kader, ağlarını örüyordu sessizce.
Geceleri pencerenin önünde beklediğimde,
Gölgen duvara düşer mi hâlâ?
Çınarlar gibi dalgın ve susmuş,
Yoksa rüzgâr mı yalnızca, hatıraları savuran?
Eğer bir gün, solgun bir el dokunursa omzuna,
Ve kalbin, eski bir şarkıyı anımsarsa ürpererek,
Bil ki aşk ölümsüzdür, zamana yenilmez,
Ve ben, gölgenin ardında seni beklerim hâlâ.
Aşk