Gölgene Meftunum Anne Şiiri - Recep Koç

kirlidir yangın ertelerinde bülbül sesleri
güller
bir göçebedir artık

başakların içerlediği
gün dönümü gibidir bu uğultu
usulsüz ve destursuzdur anne

bir tenhada
makbere düşer ney sesi
beni gözyaşına işlerken kirpiklerin
korkarım kuruyan dudaklarından
senin mevsimsizliğinden

ömrü budamaktır ihtiyarlık anne
ben gölgene meftunum

bilirim
en çirkin elbise gece giyilir
müzmin halimiz sunulur kollarına
çemberine işlediğin ağıtımızdır
yine çeyiz diye anne

girdaba dönen zikrimiz sır saklanır
izbelere defnedilir izimiz
fikrimiz kül olur sözcüklerin üzerinde
tül gibi görünmez yüzümüz

oysa hep gölgemizdi yakışan anne
iklimimizce seçtiğimiz hayata
gözlerimiz gibi