Gölgenden Değil, Kalbimden Bak

Sen benim yüzüme değil, gölgeme baktın,
oysa bilmezsin ki ben,
bir çocuğun düşlerini korumak için
uykusuz gecelerden geçtim.

Bilmezsin,
bir aşkı, son nefesine kadar
avuçlarımda diri tutmaya çalışan
bir kalbin sahibiyim.

Bilmezsin,
yaralı bir serçeyi ellerimde ısıttığımı,
bir kedinin gözlerinde sığınağımı bulduğumu,
insana, hayvana, toprağa
nefes vermek için yaşadığımı.

Sen gölgeme bakıp hüküm verirsin,
ama gölgeden güneş doğmaz.
Benim adımı dudaklarına alan dil,
önce kalbime dokunmalıydı.

Sen benim hakkımda hüküm veremezsin.
Çünkü ben, ne senin gördüğün kadar basit,
ne de kelimelerinin içine sığacak kadar küçüğüm.

Ben, yaşamı savunan,
kendi ateşinde pişen,
kendi küllerinden doğanım.

Ve bil ki,
benim hikâyemi yargıyla değil,
ancak merhametle okuyabilirsin.