Gölgendeki Yaralar Şiiri - Büşra Nisa Kaya

Uzatmayalım dedi içimden biri,
Ne için bunca heves, bunca umut?
Daha önce yaptıklarımızı tekrarlamak,
Bu insafsız uğraş bizi daha da beter bir karanlığa götürmez mi?

Deliriyorsam eğer ki bu kaçınılmaz kimi suçlamalı?
Ölmek bile kendi elleriyle olmadıktan sonra niye bu amaçsız nefes alış?
Yok öyle buruşturup çöpe atmak; sonsuz bir tekrara dönüştük söküp kazıdıkça içimizden,
Bir kaldırım kenarında açtık inatla.

Onay gerektirmez çoğu gidiş, gitmek gerekir.
İnsan giderken de sever.
İşte bu yüzden leş gibidir bu eski yıpranmış sayfalar;
Tiksinirsin çoğu zaman bu aldatışlarından.

Sevmek çoğu zaman göze almak, biraz kör olmak, biraz da katlanmak mıdır?
Yalan söyleyenler, sözlerinden dönenler, attığı adımları inkar edenler
Bu yüzden sevilmeye devam edilmez mi zaten?

Peki, bu şiirlere konu olan korkaklığa ne demeli?
Ateş ile oynayınca yanan elinden şikayet niye?
Söylenecek sözümüz mü kaldı ki, neyi kime açıklamak şart oldu?
Alan alacağını almadı mı çoktan?

Biraz kırılmış, biraz terk edilmiş, biraz bedel ödemiş...
Daha ne isteyebilirsin ki?

Beni yak, beni böyle sevme, beni göm bir yerlere.
Bir sebepten geldin, kuruldun yine karşıma.
Kanatmaktan gocunmak yok; öyle arsız, öyle uslanmaz, öyle aşık.
Yaşayamazsın bu senle, sor kendine: Ben niye düştüm bu çukura?

Ufka değdiği zaman ellerin,
Öldürdüğün bedenler için açmak elini semaya,
Nasıl bir kurgudur bu böyle?

Sus dersin, sus içindekine; susmaz, delirtir seni yavaş yavaş.
Söyledim sana, aşk ölmez; bizler ölürüz.
Susan benim, ölen benim, sana olan aşkım hala çenesi düşük bir çocuk.

Vazgeçtik bu kafiye perdelerinden.
Bitişler, vazgeçişler, pişmanlıklar, yalvarışlar...
Hepsi "öldü," dediğin kadının.

Kırılmasın diye açmadım sana kalbimi.
En derin yaralar korumaya çalıştığın zaman açılır.
Yalnızlık her zaman senden kolaydı; ben hep daha zoruna koşardım.