Gölgende Bile Isınırım

Bir daha da doğmadı o güneş senden sonra gelmedi yaz hiç buralara
Eli bağrında kaldı öyle kalbim içi yangınlarda gözü hep yollarda
Yarına çıkar mıyım bilmem sağ kalınır mı böyle bir sensizlik altında
Zamana bırak geçer diyorlar çocuklar bile inanmıyor bu yalana

Apaçık durmazdı hem öyle olsa bir kaçı kapanırdı yaralarımın
Artık tanıdık gelmiyor bu şehir sevilecek bir yanı yok buraların

Küçücük bir yer aç bana yine göğsünde ben gölgende bile ısınırım
Bir çocuk gibiyim sensizliğin ellerinde örselenir hırpalanırım
Alıcı kuşlar gibi tepemde yalnızlık ne vakit vazgeçer diye kalbim
Şüphen olmasın hiç kimse alamaz yerini ben seni bir ömür beklerim