Gölgen Çekilmiyor Şiiri - Önder Karaçay

Omzunun üzerinde iki penceresi olan
Bir güneşle dolaşıyorsun

İki ayaklı gezici karanlık yüzünden,
Senin gibi daha kimler karanlıkta kalıyor,
Çünkü karanlığa çekiyorsun insanları,
Gölgen çekilmiyor

Unutma zifiri karanlık bir gecenin sonu,
Yine aydınlık bir sabaha uyandırır,
Güneş uyanmayanları da utandırır.

Görmezler sabahı ve aydınlığı,
Kendi ürettiği karanlığında kalanlar.
Kendine her bakanı gölgesine bandırır.

Hayatında karanlık varsa, ışığını,
Üşüyorsan, ısını kapatmışsan
Sana yaklaşan gölgene çekiliyor.

Başkalarının neden ışığını kapatmaya kalkıyor,
İçini üşütüp soğuk terler döktürecek kadar
Acılar yaşatıyorsun,
Yeter de artık kendine, bilmelisin ki; ışıksız,
Gölgen çekilmiyor

Önder Karaçay