Gölgemin Sahibi Şiiri - Şair Eşkıya__35__

Bu yalvartan hikaye, bu anlamsız oyun
Bu ömür soygunu bu kara gün doğdu
Akrep yerini buldu
Ve bu öfkeli zaman soldu sonunda
Tedirgindim irkildim
Zindan haritasından silinmiştim
Artık iklime dokunuyordu saatim
Zamanı öfke kaplıyordu
Ve yolcuydu adım
Gittiğim her yerde gideceğim her yere yolcuydum
Göğsüm tepinmiyordu artık
Ufkun sokağı sakindi yine
Tanıyorum bu yolları bu insanları tanıyorum
Gecelere tutunmayı yağmura dokunmayı
Sevda çekip aşk eritmeyi öğrendiğim yerler buralar
Ama dedim ya göğsüm tepinmiyor artık
Issız bir köşemde kaldı cesaretim
Ağrıyan bir yerlerimde sakladım onu
Hüznümün altında,derdimin bağrına esir ettim
Yani ben yaman delikanlıydım eskiden
Yıldırım ışığında görülürdü güneşim
Gözleri titrerdi yılanın
Çakalın tüyleri ürperirdi
Ensesi kalın mevzuların uslanmazıydım
Sevdası yiğit yüreklerin pişmanlığı
Yine yalnızdım yine kuş uçmazdı sabahları
Hayalimle boğuşmadan uyanmazdım eskiden
Şimdilerde onu arıyorum içimde
Kim bilir nerede söndürdü geceyi
Ama biliyorum ki o
Bu gölgemin gerçek sahibi…