Gölgemdin Annem Kavruluşuma…

Varlığında kaybolsam ne olurdu sanki!
Ne olurdu dokunsam o misk kokan ellere,
Bir kere uzansam, dizlerine ne çıkar,
Ne olurdu dalsaydım, o şevkâtli gözlere.

Yüreği gözleri kadar güzel kadın,
Senin acınla uyanırım her sabah
Sensizlik içimde kor, sensizlik içimde âh!
Dillerden dillere söylenir oldu adın,

Bir çocuğu görürken annesiyle beraber,
Bir hüzünlü türküdür çalar diyârlarımda
Var mı böyle ızdırap, var mı böyle bir keder,
Ne olur son bir defa sar beni kollarında…

Bu son şiirim annem; senin şehrinde okunsun,
Gördüğüm en gerçek söz, senin ninnilerindi,
Parlayan güneşiydin, sen vefâsız akşamın;
Bildiğim en güzel göz, o yeşil gözlerindi.

Yokluğuna dayanmak ve sindirmek acıları,
Giden her cenazenin ardında seni bulmak,
Gel de dindir sızımı, durdur tüm sancıları,
Her doğan yeni günden, geceden seni ummak,

Bilir misin neden hâlâ hüzünlü durmaktayım?
Yokluğunun kabûsu terletir avuçlarımı,
Kendime bu âlemde bir dünya kurmaktayım,
Ne olur çok uzak durma; gel, okşa saçlarımı,

Gökyüzünün mavisi neden böyle çok uzak,
Neden papatyalar buralarda açmıyor,
Neden griye çalmış en güzel kırmızılar,
Neden laleler solgun, güller ışık saçmıyor?

“Anne! ” diye bir sesle haykırdım taşlarında,
Her sokağın başında bekleyen senin yüzün,
Gir kararmış ruhuma, yaşa başuçlarımda,
Ne bitmeyen hengâme, ne çekilmez bir hüzün.

Belki, seninde bulutların benim şehrimde durur,
Bir damla yağmur düşer belki de ellerime
Kim bilir bu hayırsız sana bir mihmân olur,
Bekli de son mehtâpsın benim şiirlerime,
Belki de son mehtâpsın benim şiirlerime…