Gölgemde Yalnızlığım Şiiri - Emine Deniz

Aldığım yalnızlıktır koynuma, üşüdüğüm sokaklar boyu…Adımlarım suskun,haykırışlarım sakat.Ertesi güne hazırlanan bulutlar gibiyim gecenin aya aşık izbe caddelerinde.Bir sen gelmedin ey sevgili…Ordasın,karşımda iki adam boyu uzağımda.Sokağı eşsem toprak,kapıyı kırsam duvar.Pencereler açılır anbean önümde perdeler sana çıkar.Aynada gördüğüm yüz,duyduğum en güzel söz…Aydınlığım! ! ! Güneşin parlayan yüzünde gördüğüm mavi karanlığım.

Şimdi nerdesin? Ne düşünüyorsun? Hoyrat saatlerde hangi yosmayı öpüyorsun? Bir kaldırım taşı gibi bedenim.Tutsam atsam kendimi,kirli denizlere.Denizyıldızları yapışsa bedenime.Yenilense yüreğim.Unutsam seni.Yoruldum sevgili…Parantez içi yaşanan aşkımız,günlük telaşlarda tükenen hayatlarımız.Acıktım,susadım,üşüdüm…

Dağınık bakışlarda yaşanan geç kalmışlık gibi çizgilerim.Öfkem,merhametim kendime.Yalnızlığımdaki gölgeme.Sevgili,göğsüne kapanıp ağlamayı özledim.kaçışlarımda beni sımsıkı yakalayıp göğsüne bastırmanı özledim.Ölü odalarda yaşıyorum yokluğunda.Ses yok…Ve ölüler gömüyorum intihar saatlerinde.Kitap sayfalarına serpiştirilmiş aşk kırıntıları besliyorum kimsesiz dünyamda.Ben oluyorum esas kız.Oyalanıyorum.Azıcık cilveli,biraz,deli, çokça serseri…

Senim ben! Bir üfürükçüden ödünç aldım sevgini.Ayrı düştü baklalar.Çingeneyi öldürdüm.Çalıntı mutluluklar satıyorum caddelerde,kimse bakmıyor.Üç kuruşa hüzünler…kapış kapış.
Eğilen bir şehir ağlıyor dizlerimde.Emek,umut,gözyaşı; nesli tükenmiş yabani hayvan.Artık seks moda..(Aşksız,acısız) Ve Tanrı unuttu unutanları…Bıraktı inanmayı inanç,aşka inanmayanlara.Ne Leyla olabildik sevgili ne de Mevlana…Nerde Mecnun? Şems'in kanı kurumadımı hala?

Aydınlığım,unutulan kahır dolu sokaklarda, satılan korkularda ve nikotin bağımlısı akşamlarda ayık kalmak adına inandığım.Gölgemde yalnızlığım. Artık gel…