Gölgem Ve Ben... Şiiri - Hüseyin Yanmaz

gecenin bir yarısıydı
düştüm yollara
yürüdüğüm sokakların
sessiz adamıydım.

sordum kendi kendime
geceler niye karanlık ve sessiz
güneş niye küskün geceye.

yalnızlık sarmaşık gibi sararken içimi
sessizliğimin celladında darağacı büyütüyorum
ey güneş!
gölgemi uzaklaştır benden
bazen deniz bazen fırtına isterim senden
yanan ateşi al içimden.

hücrelerimin cam fanusunda hüzün dolaşırken
bakıştım yıldızlarla
kayboldular birer birer.

mezarlıksız sokak çocuğu gibi
yapayalnız kaldık
gölgem ve ben.

işte o an
çaresizliğin avlusunda
dalıp eğreti cümlelere
ne güneşin doğuşunun
ne de batışının farkındaydım
öylece oturup kalmışım sensiz...
Hüseyin YANMAZ
24/06/2012