Gölgem Şiiri - Arıkan Akar

Bir gölgem var mıdır
Gecem bile tam karanlık değil
Bilemiyorum...
Ay ışığından merhamet dilenemem
Gururum bir trajedi
Shakespeare'in kaçıncı perdesindeyim
Herkes rolünü iyi oynuyor
Herkes gölgesine ihanet etmişti çünkü
Ve Herkes gizliyordu
Onları izleyen adımları

Gölgem beni terk ettiğinde
Güneşe koşmuştum
Çocuklar koştuklarında
Güneş'i yakalayacaklarını zannederler
Ben de çocuktum
Ben de koştum
Milyon kere
Hiç bir zaman yakalayamadım
Güneş'in batışına tutsaktım
Gölgem böyle terk etmişti beni

Gölgemi ilk kaybettiğim zaman
İlk öldüğüm andı
İlk kez dünyadan vazgeçmiştim

Babam öldüğünde
Gölgem çocuktu
Gölgem öldüğünde
Ben babaydım
Ve çocuğuma bırakacağım bir gölgem yok

Gölge sabırlıdır
İnsanı karanlıkta yalnız bırakmayan
Tek sadık dosttur
yaraları çabuk kabuk bağlar
İstemez acı çekmeni
Sabırlıdır
Suskundur
ilk konuşması son konuşmasıdır
Ve bu yüzden
Gölgenin efendisi olmamalı insan
Kırbaçlanan bir köle ise gölgem
Şiirlerimi çarmıha gerin

Gölgemi bir bayram sabahında
ziyaret ettim en son
Çiçeklerine su serptim
Toprağı asiydi
Yanıp sönüyordu ışığı
Ritim ritim
Ve bu dünyanın en güzel sesiydi