Gölgem Şiiri - Nurhayat Nalçacı

Suskun ve yorgun;
taşınır durursun ışığın gölgesine,
kaç yıldır yarım kalan yolculuğun
süzülüp dalar hep geceye...

Bedenimin iziysen bu duman niye?
hangi günahı hatırlatırsın doğan günüme
belki bir aşk yarasıdır,
belini büken senin de...

Belki;
başımın ağırlığıdır
her seherde,
sızlayarak uyanır can yanıklarım
yine de usanmazsın,
gecelere sürüklemeye...

Öyle çok ateş var ki yüreğimde;
rakset doyasıya gir derinlere!
Uğraşma hiç karanlıklara gizlenmeye.
Ağla! Ağlayabilirsen,
hiç sönmeyecek aşkımın izine...

Ya... İşte böyle,
gözyaşlarımı vermem kimseye.
Gölgem bile olsan
fazla gelme üzerime...